คิดถึงทุกปี : บินหลา สันกาลาคีรี

 หน้าปก' ที่เรามองเห็นด้วยตา.. สำหรับผม การเขียนเรื่องสั้นก็คือการเขียนต้นไม้ มีความสุขกับการเฝ้าดูการงอกงามอย่างวิจิตรพิสดารของมัน ให้ผู้อ่านรู้สึกไปกับต้นไม้ในมุมที่เราอยากนำเสนอ ต้นนี้ลูกมันแทะอร่อยนะ ต้นนี้ดอกหอมหวาน ต้นนี้ใบมันสวยนะอะไรอย่างนี้ แต่การเขียนนิยายหมายถึงการเขียนป่า เขียนรูปของป่า ซึ่งป่ามีไม้หลายชนิดมาก สำคัญคือในป่ายังมีส่วนที่ไม่มีต้นไม้ด้วย มันเยอะกว่าแค่

 

 ต้นไม้ ผมคิดว่าทุกอย่างที่เขียนไปก็เป็นการฝึกฝีมือเพื่อจะมาเขียนนิยายให้ดี... ตอนนี้ที่ผมยังอยากจะเขียนมีอยู่ 2 เรื่องคือ เรื่องความรักกับเรื่องความยุติธรรม ผมรู้สึกว่าชีวิตคนไทยเรายังวุ่นวายพัวพันอยู่กับ 2 เรื่องนี้เวลาเราพูดถึงความรัก เรามักเรียกหาความยุติธรรม ทำไมเธอไม่รักฉันฉันไม่ดีตรงไหน ฉันดีทุกอย่าง จริงๆ แล้วมันไม่เกี่ยวกันเลยนะ ความรักกับความยุติธรรม คือเขาอาจจะไม่รักคุณแล้วเขาก็ไม่รักคุณ เขาไม่ได้สนใจว่ายุติธรรมหรือไม่ยุติธรรมหรอก ในความรักไม่ได้สนใจเรื่องความยุติธรรมอยู่แล้วเพราะในความยุติธรรมเวลาศาลตัดสินก็ห้ามเอาความรักมาเกี่ยวข้อง ใช้ความยุติธรรมอย่างเดียวเลย แต่ในจิตใจมนุษย์มันแยกกันยากไง มันจึงต้องใช้ความชั่ว ความดีมาสนับสนุนวุ่นวายกันไปหมด